Puszka Pandory Bartłomiej Kluska, Tomasz Kleszcz

PUSZKA PANDORY: kolejny komiks z serii Kolekcja Pixela.

Bartek Kluska:

„Pamiętam, że gdy tylko zobaczyłem tytuł PUSZKA PANDORY w katalogu giełdowego handlarza, zaintrygowany natychmiast zamówiłem nagranie gry na kasecie. Tydzień później mogłem już załadować program do pamięci ZX Spectrum i przeczytać na ekranie historię postapokaliptycznego świata zagrożonego przez system rakietowy ukryty na tajemniczej wyspie. Natychmiast zapragnąłem uratować resztki naszej cywilizacji i ruszyłem ku wielkiej przygodzie. Na zakończenie tej opowieści musiałem jednak czekać ponad 30 lat.

Nie pomogła mapa opublikowana w „Bajtku”, nie pomogło podpytywanie bardziej doświadczonych kolegów z giełdy, nigdy Puszki Pandory nie przeszedłem. Nie ukrywajmy: Marcin Borkowski stworzył wówczas grę nie tylko trudną, ale też przebiegłą i podstępną. Skąd mogłem wiedzieć, że w lesie będę poruszał się losowo (bo drzewa zasłaniają słońce i trudno odnaleźć kierunek)? Nikt nie powiedział mi, że problem rozwiąże odnalezienie kompasu, a i to tylko pod warunkiem, że nie wejdę w rejon anomalii magnetycznych. Nikt mnie nie uprzedził, że bunkier w górach stanowi śmiertelną pułapkę i że niepozorne, płytkie jeziorko jest zaminowane. W życiu też nie domyśliłbym się, że na środku morza istnieje mielizna, na której ktoś wcześniej porzucił akwalung niezbędny do ukończenia przygody. Zresztą, nawet gdybym znalazł akwalung, i tak nie pokonałbym bez mapy labiryntu zalanych korytarzy. Później prawdopodobnie zginąłbym na polu minowym, a nawet gdybym jakimś cudem ominął wszystkie zastawione przez autora pułapki, za żadne skarby nie odgadłbym przecież hasła, które rozbraja system rakietowy!

Wszystkie tajemnice Puszki wyjawił dopiero sam autor – z okazji wydania przez magazyn Pixel jubileuszowej (35 lat!) reedycji gry. Ja zaś do dziś nie mogę wyjść z podziwu, ile pomysłów miał wtedy debiutujący przecież twórca, ile minigier, smaczków, fałszywych tropów i pułapek zdołał zmieścić w skromnej pamięci ZX Spectrum.

Być może zresztą Borkowski przesadził, nie wiadomo bowiem, czy ktokolwiek zdołał Puszkę Pandory ukończyć. Oczywiście wiele osób próbowało, ponieważ gra zyskała sporą popularność jako jedna z pierwszych stworzonych w Polsce. Na pewno pierwsza wykonana z takim rozmachem (przypomnijmy: był rok 1986). Rozgłos, jakim cieszyła się produkcja Borkowskiego (zwłaszcza po przygotowanym przez samego autora opisie w „Bajtku”), nie przełożył się niestety na sukces finansowy początkującego twórcy. Choć próbował Puszkę Pandory sprzedawać, na jego dziele zarobili głównie giełdowi piraci.”25